Artykulacja, akcenty, widełki
|
t. 383-384
|
Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV
..
Charakterystyczne umiejscowienie (po nucie) trzech widocznych w A znaków o pokroju akcentów pozwala uznać je za akcenty długie, mimo iż same znaki bliższe są zwykłym, krótkim akcentom. Tak też je odtworzono w Wn (→Wa,Ww). Czym kierowano się w Wf, zmieniając pierwsze dwa na krótkie akcenty – trudno powiedzieć. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf |
||||||
|
t. 384
|
Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV
..
Mały i przecięty kreską taktową akcent został pominięty w Wn (→Wf,Wa,Ww). Znak interpretujemy jako akcent długi ze względu na jego podobieństwo do poprzednich trzech i w tej postaci odtwarzamy w tekście głównym. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Błędy Wn |
||||||
|
t. 385
|
Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV
..
Umiejscowienie akcentu długiego na początku taktu może budzić wątpliwości. W Wn (→Wa) znak wydaje się dotyczyć obu pięciolinii, natomiast w Wf i Ww – raczej górnej. Co ciekawe, kwestia ta pojawia się także przy interpretacji A, w którym znak ten ma ramiona różnej długości, co utrudnia ocenę jego odległości od pięciolinii i nut. Zdaniem redakcji, obie wersje są graficznie niesprzeczne z zapisem A, choć akcent dotyczący obu pięciolinii wydaje się bardziej naturalnym odczytaniem. Wersję tę przyjmujemy zatem w tekście głównym. Z drugiej strony, przydzielenie znaku do pr.r. pozwala zachować schemat akcentacji poprzednich dwóch taktów, w których akcentowane są tylko subdominantowe akordy l.r., przypadające na 2. i 4. ćwierćnutę. Wersję tę uznajemy zatem za rozwiązanie alternatywne. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf , Niedokładności A , Niedokładności Ww |
||||||
|
t. 386
|
Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV
..
Zmiana układu akcentów w Wn (→Wf,Wa,Ww) wynikła przypuszczalnie z przekonania sztycharza Wn, że pierwszy znak dotyczy h1 pr.r., co wcale nie wynika z zapisu A. Różnicę wielkości znaków oddajemy w tekście głównym przez użycie różnego typu akcentów. W Wn znaki różnią się wielkością, ale wydaje się to być przypadkowe, czego dowodzą pozostałe, oparte na Wn edycje, w których znaki są praktycznie jednakowe. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn |
||||||
|
t. 395-396
|
Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. IV
..
Rozciąganie widełek kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf |
w 
